Yuliia (25) vertelt over haar passie fotografie

EPE- Het is vrijdag 24 februari 2023. Exact een jaar na het uitbreken van de oorlog in Oekraïne. Sindsdien zijn er vele Oekraïense vluchtelingen uitgeweken naar landen zoals Nederland. Ook in de gemeente Epe wonen aardig wat vluchtelingen. Bijvoorbeeld in het Eper wooncomplex ‘Licht in Duuster’. Sinds een half jaar woont de 25-jarige Yuliia Sukhareva daar ook. Samen met haar moeder en oma. In een uitgebreid interview vertelt Yuliia over de afgelopen hectische maanden van haar leven. Ze spreekt haar dankbaarheid uit richting de Nederlandse overheid in het algemeen en de gemeente Epe in het bijzonder. Ze heeft het over haar werk bij de Wibra. Maar bovenal verhaalt ze over de grote passie in haar leven: fotografie.

Die passie zit al heel lang in haar bloed. Logisch dat Yuliia de fotovakschool in Charkiv gaat doen. Die schoolperiode wordt glansrijk afgerond met een prachtige diploma. Al gauw gaat ze als zelfstandige aan het werk. Ze is professioneel reclamefotograaf geworden. “Ik werkte samen met enkele model agency’s. Ik maakte vooral foto’s voor websites van enkele kledingmerken. Ik genoot iedere dag. Mijn hobby werd mijn werk. Fotograferen was mijn favoriete bezigheid.”

Zo’n vijf jaar lang bouwt ze aan een fraaie carrière. Ze wordt een bekendheid in het wereldje, ze verdient een prachtig salaris. Yuliia woont in een appartement in Charkiv en haar ouders leven dichtbij in een dorpje dat zich op zo’n dertig kilometer afstand van de stad bevindt. Het leven is goed, het werk aantrekkelijk. “Ik kon creatief bezig zijn. Ik vond het geweldig leuk om anderen zo mooi mogelijk op de gevoelige plaat te vereeuwigen.”

Maar dan breekt de oorlog uit. “Ik was toevallig bij mijn ouders op bezoek. Ik heb mijn eigen appartement sindsdien dus niet meer terug gezien.” Ze legt haar direct werk neer en maakt samen met haar ouders een plan om te vluchten. Dat gebeurt een tijdje later. Yuliia vlucht samen met haar moeder en haar oma. “Mijn vader is internationaal vrachtwagenchauffeur. Hij woont en werkt nog in Oekraïne.”

De drie dames weten niet waar ze terechtkomen. Ze weten niet wat de toekomst brengt. “Heel eerlijk? We wisten niks.” De vluchtroute van de drie dames blijkt af en toe erg riskant te zijn. Ze laveren langs diverse controleposten. Het zijn plekken waar van vele vluchtelingen spullen gestolen worden. Waar het regelmatig levensgevaarlijk is. “Op een goed moment vroeg een groepje Russische soldaten aan mij om mijn tas leeg te halen. Ze vonden mijn camera. Gelukkig snapten ze de camera niet goed. Ze konden hem niet aanzetten. Ze vroegen aan mij hoe dat kon. Ik heb hen wijsgemaakt dat de camera kapot was en we werden doorgelaten.”

Sinds een half jaar woont het drietal in Epe. “De eerste weken heb ik mijn camera niet aangeraakt. De oorlog, onze vlucht, de chaos in mijn leven. Ik kon niets. Mijn creativiteit was in een tijdelijke shocktoestand geraakt.”

Inmiddels hebben Yuliia en haar moeder werk gevonden. “Mijn moeder werkt bij de Veluwse Bron in Emst. Ik werk bij de Wibra in Epe. We zijn heel blij en dankbaar dat we een baan hebben, dat we geld verdienen, dat we onderdeel zijn van de Nederlandse maatschappij. We danken onze werkgevers, we danken de gemeente voor haar goede zorgen, we danken de Nederlanders voor hun gastvrijheid.”

Toch is het leven af en toe natuurlijk erg moeilijk wanneer je vluchteling bent. “We hebben vaak contact met achtergebleven familie. We horen dat de situatie niet erg verbetert. Gelukkig gaat het goed met mijn vader. Hij heeft de mogelijkheid om redelijk normaal zijn werk te blijven doen. We hopen dat de oorlog ooit stopt. Daar houden we ons dus maar aan vast.”

Ondanks die narigheid, kruipt het creatieve bloed waar het niet gaan kan. Yuliia zou haar favoriete bezigheid namelijk erg graag weer willen oppakken. Niet eens zozeer om daar geld mee te verdienen. “Het gaat mij meer om de ontplooiing van mijn eigen creativiteit. Ik wil de camera weer graag ter hand nemen. Ik heb bij ‘Licht in Duuster’ inmiddels een aantal vriendschappen opgebouwd. In het voorjaar, als het weer wat beter is, als het zonnetje weer gaat schijnen, dan ga ik er met een paar vrienden op uit. Ik wil erg graag weer nieuwe portretfoto’s maken. Wie weet wat er daarna verder gaat gebeuren. Fotografie is en blijft mijn grote passie. Hoe moeilijk ons leven soms ook is, vanwege die oneerlijke oorlog…” Tekst en foto: Dennis Dekker.