Zeventig jaar getrouwd

HEERDE- Zaterdag 8 april waren Piet en Willemijn Eigeman-Boiten zeventig jaar getrouwd. Een paar dagen eerder spraken we Piet over hun huwelijksjubileum.

Hij vertelde over hun eerste ontmoeting. “Wel een beetje een lang verhaal hoor”, begint hij te lachen. “Ik woonde in Delft bij mijn pleegouders. Mijn ouders waren namelijk op mijn zesde overleden. Mijn vader, en dan bedoel ik dus mijn pleegvader, was in de oorlog ambtenaar bij de burgerlijke stand. Hij moest adressen van joden opzoeken en dat kon hij met zijn geweten niet overeenkomen. Op een gegeven moment kwam er een Joods kind bij ons in huis, let wel: het was midden in de oorlog. Niet lang daarna nam hij van de één op de andere dag ontslag.” Piets vader had een broer in Delfzijl wonen die daar een makelaarskantoor in schepen had. “Daar kon hij aan het werk. We gingen in Stedum wonen, het latere Loppersum. Daar leerde ik mijn vrouw kennen.” Ze zaten samen op catechisatie, de meisjes zaten tegenover de jongens. “Nu wordt het spannend hoor!”, zegt Piet met een knipoog. “We vonden elkaar leuk. Op een avond bracht ik haar thuis, en toen hebben we elkaar voor het eerst gekust.” Na de verkering volgde een verloving en in 1953 trouwden ze. Het echtpaar kreeg 6 kinderen, waaronder een pleegdochter uit Vietnam. “Ook hebben we een kindje verloren”, vertelt Piet. Ze kregen verder 16 kleinkinderen, 6 achterkleinkinderen en een zevende achterkleinkind is onderweg. 

Piet studeerde Nederlands en wilde eigenlijk het onderwijs in, maar het werd uiteindelijk iets heel anders: hij heeft jaren op de scheepswerf in Rotterdam gewerkt. 25 jaar hebben ze in de havenstad gewoond. Piet ging later als registerexpert aan de slag. “Op een gegeven moment vroegen ze of ik meer in het midden van het land kon komen wonen. We hebben vervolgens zes jaar in Culemborg gewoond. In 1980 kwamen we in Heerde te wonen en werd ik registerexpert voor het noorden van het land. Op mijn 63e ben ik met pensioen gegaan.” Willemijn was in Groningen kleuteronderwijzeres. “Na ons trouwen moest ze stoppen met werken, zo was dat nu eenmaal in 1953. Later heeft ze nog wel in de zorg gewerkt. En ze heeft dus voor de kinderen gezorgd en met zes kinderen was dat wel druk natuurlijk!”

Piet vertelt dat hij en Willemijn echte Francofielen zijn. Ze zijn jaren op vakantie geweest in Frankrijk. Zijn voorliefde voor Frankrijk leidde ook tot een ‘aparte’ hobby. Piet: “Ik verzamel santons, kleine, handgeschilderde beeldjes, ook wel ‘kleine heiligen’ genoemd. Met name de geschiedenis er achter vind ik heel boeiend. Vanwege de Franse revolutie gingen de kerken dicht. Een slimme beeldhouwer begon deze kleine beeldjes te maken en bracht de kerk zo bij de mensen thuis. Ik heb er wel 120! Allemaal netjes in een vitrinekast. Stofnesten volgens mijn vrouw”, lacht Piet. Gevraagd naar de hobby’s van Willemijn noemt Piet vooral de kinderen en kleinkinderen. Beiden zijn daarnaast ook altijd actief geweest in de Ontmoetingskerk. Zo zat Piet in de kerkenraad en commissie van beheer, en was Willemijn pastoraal medewerker binnen de kerkenraad. 

Willemijn woont sinds zes jaar om gezondheidsredenen niet meer thuis. Ze vertelt iedereen altijd hoe stapelgek ze is op Piet. “Ze begint nog altijd over dat eerste kusje, op 17 maart 1944. ‘Dat was heel fijn en ik heb nog altijd hetzelfde gevoel’ zegt ze dan”, vertelt Piet. Het geheim van zeventig jaar liefde is volgens hem: “Geven en ontvangen. Ik zeg heel bewust geen nemen: je neemt het namelijk niet, je mag het ontvangen. En liefde, trouw en vertrouwen zijn heel belangrijk. Ik ben heel trouw; ze is mijn eerste en mijn laatste meisje.”