Aidan uit Oene terug van roeiwedstrijd over Atlantische Oceaan

OENE- Vier jaar lang werkte Aidan Scherpbier uit Oene er samen met zijn roeimaat Tristan Sim naartoe. Maar inmiddels is het avontuur voorbij en vertelt hij er vol passie over aan zijn eigen keukentafel. De monsterprestatie is geleverd. Het duo deed de afgelopen maanden mee aan de Talisker Whisky Atlantic Challenge 2021. In 58 dagen tijd roeiden ze ongeveer 5263 (!) kilometer over de Atlantische Oceaan. 

De lange dreadlocks, de enorme baard en het gebronsde hoofd zijn drie zichtbare aspecten die zijn heroïsche prestatie duiden. Daarbij blijkt bij navraag dat de Oenenaar door deze race 26 kilo afgevallen is. Maar hij is terug. En ze hebben het gered. Afgelopen woensdag was het dorp Oene uitgelopen om Aidan te onthalen. Hij kreeg zelfs een unieke Oener erepenning uitgereikt die Max Messi voor hem maakte. Even iets meer over de oceaanrace. De jaarlijkse roeiwedstrijd gaat van San Sebastián in La Gomera (één van de Canarische Eilanden) naar het Caribische eiland Antigua & Barbuda. Tristan en Aidan van het zogeheten Team Migaloo gaven de afgelopen jaren al talloze prestaties over de Atlantic Challenge. Ook koppelden ze een goed doel (The Ocean Movement) aan hun race. “We zamelen geld in en hopen een klein steentje bij te dragen aan het grote onderwerp plasticvervuiling in de oceaan. Mensen kunnen nog doneren. Zie: www.team-migaloo.kentaa.nl.” Aidan vertelt verder over de afgelopen roeimaanden. Het duo hanteerde een strak roeischema waarbij ze ’s avonds en nachts 2 uur om beurten roeiden. “Overdag was dat iets anders. Die uren roeiden we één uur alleen, één uur samen en hadden we vervolgens om beurten één uur rust. Uiteraard hielden we elkaar goed in de gaten en gaven elkaar soms extra kortere periodes rust. Als daar behoefte aan was, dan zagen we dat gauw genoeg.“ Een dergelijke uitputtingsslag hou je natuurlijk alleen maar vol als je goed eet. Daarover kregen ze diverse uitgebreide voedingsadviezen. Uiteindelijk aten Aidan en Tristan dagelijks zo’n 5000 calorieën per persoon. Veel maaltijden astronautenvoedsel, maar ook havermout, muesli of bijvoorbeeld toast met paté, tonijn of pindakaas. “De pakjes met vloeibaar eten vonden we eerst helemaal niet zo lekker, maar uiteindelijk zorgde de zware lichamelijke inspanning ervoor dat we de pakjes nauwkeurig leeg schraapten.” Ja, ze hebben het achter de rug, maar helemaal ongeschonden uit de strijd, kom je natuurlijk niet als je zo veel geroeid hebt. Aan de keukentafel vertelt Aidan het nodige over zijn fysieke staat. Ja, er zijn rugklachten. “Bijna continu in dezelfde houding zitten, zorgt natuurlijk voor dit lichamelijk ongemak. Maar dat gaat over een tijdje vast over.” Ja, hij heeft verkrampte vingers van het vasthouden van de roeiriem. “Ik hoorde dat dit nog wel een paar maanden kan duren voordat dit weer goed gebogen kan worden.” En ja hij had en heeft de nodige blaren op de handen. “Maar die vallen echt wel mee”, vertelt hij terwijl hij de binnenkant van zijn handen toont. “We hadden ons goed voorbereid en waren eigenlijk maar voor één ding echt bang. Wanneer één van ons zeeziek zou worden. Gelukkig is dat niet gebeurd.” En dan is er natuurlijk nog het psychologische aspect aan deze wedstrijd. “Natuurlijk hebben we het op momenten moeilijk gehad. Soms was dat vanwege de wind. Die zorgde er bijvoorbeeld voor dat we heel erg uitwaaierden en maar moeilijk weer terug konden keren op de daadwerkelijke route. Dat was erg zwaar.” Andere keren was dat de regen. “De eerste weken viel er geen drup. Toen verlangden we gewoon naar de regen op onze lichamen. Maar na heel veel regenbuien en talloze keren roeien in natte kleren, waren we daar op een goed moment echt wel klaar mee.” Op andere momenten speelde het missen van familie een wezenlijke rol. Toch heeft Aidan geprobeerd om zo min mogelijk contact te hebben met het thuisfront. “Hoe meer je dat doet, hoe moeilijker het wordt.” Ook tussen hem en Tristan was het af en toe best een uitdaging, meldt hij eerlijk. “Je leeft samen op een oppervlakte van negen vierkante meter. Je zit op elkaars lip. Je controleert elkaars lichamen op wondjes, blaren en slijtplekken. Het was best intiem en daardoor af en toe ook wel eens lastig als je het niet met elkaar eens was. Maar alle discussies die we samen hadden, hebben we op de oceaan uitgesproken.” Daarbij moet gezegd dat de unieke dieren op de oceaan bij de twee roeiers vaak zorgden voor niet te missen essentiële brandstof. Vliegende vissen, inktvissen, dolfijnen, walvissen, haaien en metersgrote schildpadden. Talloze unieke vogels zoals de petrel bird (ook wel: Antarctische Stormvogel, red.) die je nergens anders ziet. “Als we dit zagen, dan konden we weer uren vooruit. Hoe moe we ook waren.” De Oenenaar en zijn roeimaatje maakten kortom een geweldige roeirace mee. Een ervaring om nooit meer te vergeten inderdaad. “Toch duurt dit traject voor mij veel langer dan die 58 dagen. We werken hier al vier jaar naartoe. We hebben enorm getraind om conditie op te bouwen en om het psychisch vol te houden. We hebben er altijd vertrouwen in gehad dat het ons zou gaan lukken. De belangrijkste boodschap is misschien wel: als je iets écht graag wilt, dan kan je het.” De fysieke arbeid is gedaan, maar voor Aidan en Tristan houdt dit avontuur voorlopig niet op. “Er wordt een documentairefilm over ons gemaakt. Als die klaar is, gaan we ook weer lezingen geven over de prachtige oceaanrace.” Foto en Tekst: Dennis Dekker.